Κλινική του αδυνάτου, κλινική των απολαύσεων

ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΚΑΡΤΕΛ

Χρόνος ανάγνωσης 2 ΄

Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017  – Ώρα 20. 30 – 22.15

Επόμενες  Ημερομηνίες : 6 και 20  Νοεμβρίου , 18 Δεκεμβρίου 2017.  15 Ιανουαρίου, 5 Φεβρουαρίου και 26 Φεβρουαρίου,  12 Μαρτίου,  16 Απριλίου , 7 κ’ 21 Μαϊου, 11 Ιουνίου 2018

Κλινική του αδυνάτου, κλινική των απολαύσεων

Με τους:  Φανή Δημούλα, Φίλιππος Καραγιαννόπουλος,  Γεωργία Κατσάνη, Γιώργος Μπανιώκος, Μαργαρίτα Νικολαΐδου, (Συν – ένα).

“ Tα πάντα είναι εφικτά” προτάσσει ο σύγχρονος καπιταλιστικός λόγος είτε πρόκειται για την απόκτηση όλων των αγαθών του κέρατος της Αμάλθειας είτε για την αποστέρηση κάθε χρειώδους αγαθού μέχρι την πλήρη ένδεια.

Στο Σεμινάριο 17 «Το αντίστροφο της ψυχανάλυσης» ο Λακάν το 1969 εισάγει τους τέσσερις λόγους, ο καθένας  ρυθμίζει την σχέση των υποκειμένων με την επιθυμία και την απόλαυση, την σχέση τους με την γνώση και την αλήθεια μέσα στον κοινωνικό δεσμό: Λόγος του κυρίου, Λόγος Πανεπιστημιακός, Λόγος του Υστερικού και Αναλυτικός λόγος. Όσο αυτοί παραμένουν αλληλέγγυοι, δίνουν το πρόταγμα σε μια σχέση όπου κάτι παραμένει αδύνατο: η συνάντηση με την θέση της αλήθειας ως όλης, ως μιας και καθολικής.

Απέναντι στη θύελλα της σύγχυσης που φέρει η συνάντηση των υποκειμένων με την ακόρεστη δίψα της ενόρμησης που φτιασιδώνεται μέσα από τα αντικείμενα της αληθόσφαιρας-τα διάφορα γκάτζετ και τα χρηματοπιστωτικά παράγωγα του λόγου της επιστήμης, ο αναλυτικός λόγος ωθεί το υποκείμενο  μέσα από τον ελεύθερο συνειρμό   στην επεξεργασία μιας αλήθειας,  ενός αινίγματος που φέρει μέσα της, μια έλλειψη στο είναι.

Ο Φρόϊντ που ανακάλυψε το ασυνείδητο ακούγοντας το υστερικό υποκείμενο, έδωσε μια θέση στην αλήθεια ως εκείνη που απευθύνεται στον ιδανικό πατέρα, παραβλέποντας το κύριο ερώτημα που κρυβόταν πίσω από την ταύτιση με την επιθυμία του άλλου και το αίτημα για κάποια γνώση ως προς τη σχέση του με τον ευνουχισμό και τη  σεξουαλικότητα. Σημείο όπου ο Λακάν θα αναδείξει το πέραν της φαλλικής απόλαυσης ως εκείνο της άλλης απόλαυσης.

Στο σεμινάριο αυτό θα θέσει το ζήτημα μέσα από τον αναλυτικό λόγο: τι είναι αυτό που στοχεύει η πράξη του αναλυτή;… αυτό που γλιστρά μέσα από την εκφορά των σημαινόντων, κάτι από το πραγματικό που περιμένει να ακουσθεί και να ερμηνευθεί:. «Το σημείο ακρόασης ό, τι από το σώμα παραμένει ζωντανό, ως γνώση, τούτο το βρέφος γιατί όχι, τούτο το βλέμμα, τούτη η κραυγή, τούτο το στρίγκλισμα, γαβγίζει – τι μπορεί να κάνει;»[1] Μια κλινική του αδυνάτου, αυτού που δεν υποφέρεται αλλά σημαίνει μέσα από την επανάληψη και το σύμπτωμα, μέσα στην ίδια τη μεταβίβαση όπου η γνώση δεν είναι παρά μόνο υποτιθέμενη.

Τόπος: Αίθουσα διδασκαλίας, Ισόγειο, Γ’ Πτέρυγα (από την κυρία είσοδο αριστ. στο βάθος), Γενικό Νοσοκομείο Παίδων Αθηνών, Π. κ’ Α.  Θηβών και Λεβαδείας, Αμπελόκηποι

[1] Ζακ Λακάν, Σεμινάριο ΧVII, « To αντίστροφο της ψυχανάλυσης», 1969- 1970 , σελ. 202,  εκδ. Ψυχογιός, 2014