Συγγραφέας: Jill Suttie
Επιμέλεια – μετάφραση: Ελεάνα Πανδιά, Επικοινωνιολόγος, ΜΑ, Υπ. Διδάκτωρ Παντείου
Ένα καινούργιο βιβλίο εξηγεί ότι το υπερβολικά φορτωμένο πρόγραμμα και η διαρκής αξιολόγηση της ακαδημαϊκής επίδοσης που υφίστανται τα παιδιά μας επιβαρύνει την υγεία και χαμηλώνει τα επίπεδα της ευτυχίας τους.
Ο 15χρονος γιος μου μοιάζει με τους συνομήλικούς του. Ενδιαφέρεται να γίνει δεκτός σε ένα «καλό» πανεπιστήμιο, διαβάζει επιμελώς τα μαθήματά του, βρίσκεται σε μάθημα για πολλές ώρες της ημέρας και συμμετέχει σε τέσσερις μαθητικές οργανώσεις. Προσφέρει εθελοντική εργασία δυο ώρες κάθε Σαββατοκύριακο στην Ανθρωπιστική Οργάνωση του Berkeley και κάνει μαθήματα πιάνο μια φορά την εβδομάδα. Με άλλα λόγια, όντας πολυάσχολος χτίζει το βιογραφικό που απαιτείται για να εγγραφεί στο πανεπιστήμιο.
Όλα αυτά μοιάζουν μάλλον φυσιολογικά για έναν έφηβο που έχει αποφασίσει να σπουδάσει, αλλά εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα σύμφωνα με τη συγγραφέα του Beyond Measure: Rescuing an Overscheduled, Overtested, Underestimated Generation. (Εκτός ορίων: Διασώζοντας μια εργασιομανή, υπερβολικά εξεταζόμενη και υποτιμημένη γενιά), Vicki Abeles. Σύμφωνα με την Abeles, τα παιδιά μας είναι τόσο επιβαρυμένα από το διάβασα και τις εξωσχολικές δραστηριότητες που δεν έχουν χρόνο στην καθημερινότητά τους για να χαλαρώσουν, να ονειρευτούν, να σκεφτούν δημιουργικά ή απλώς να είναι χαρούμενα. Αντ’ αυτού, η πίεση να «επιτύχουν» τα αγχώνει, τους δημιουργεί αγωνία και κατάθλιψη. Ακόμα και αν εμείς πιστεύουμε το αντίθετο, η σκληρή τους εργασία δεν τα προετοιμάζει για να γίνουν οι μελλοντικοί εφευρέτες, καλλιτέχνες, οι άνθρωποι που θα επιλύουν προβλήματα που τόσο χρειάζεται η κοινωνία.
Η Abeles αρχικά ανέδειξε τα προβλήματα που προκύπτουν από τα υπερφορτωμένα παιδιά με την ταινία της Race to Nowhere (Μάταιος Αγώνας). Στο νέο της βιβλίο επανεξετάζει τους προβληματισμούς της σχέση με το μοντέλο εκπαίδευσης «επιτυχία με κάθε κόστος» και προτείνει κάποιους τρόπους αποφυγής αυτής της τρέλας. Η Abeles διερευνά το κόστος που έχει η καταπίεση των παιδιών μας και αναφέρεται σε σχολεία – πρότυπα που αμφισβητούν την καθεστηκυία τάξη, ανοίγοντας το δρόμο για τη βελτίωση της εκπαίδευσης, της υγείας και της ευτυχίας των παιδιών μας.
Η Abeles αναγνωρίζει ότι πολλοί γονείς νιώθουν παγιδευμένοι σε ένα σύστημα το οποίο οι ίδιοι δεν μπορούν να ελέγξουν.
Έχουμε οδηγηθεί να πιστεύουμε ότι ο δρόμος για την επιτυχία είναι στρωμένος με σκληρή δουλειά, άπειρες ώρες εξωσχολικής δραστηριότητας και ένα πτυχίο από κάποιο κορυφαίο πανεπιστήμιο. Αυτό οδηγεί στο μονόδρομο του να επικοινωνούμε στα παιδιά το μήνυμα ότι η επίτευξη στόχων είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή τους – σημαντικότερο και από τη σωματική και ψυχική τους υγεία. «Επιθυμείτε τα παιδιά σας να εμπεδώσουν τη γνώση και γι αυτό το λόγο τα πιέζετε να μελετούν. Επιθυμείτε να τους δώσετε την ευκαιρία να αναπτύξουν τα ενδιαφέροντά τους – ίσως να έχουν περισσότερες ευκαιρίες από όσες είχατε εσείς καθώς μεγαλώνατε», γράφει η Abeles. «Πριν ακόμα το συνειδητοποιήσετε η ζωή σας φαίνεται να ξεφεύγει από τον έλεγχό σας».
Επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι πολλά από τα πράγματα που θεωρούμε ότι συντελούν στην ακαδημαϊκή πρόοδο – αρκετή δουλειά για το σπίτι, τυποποιημένοι τρόποι εξέτασης και τμήματα για «προχωρημένους» μαθητές – στην πραγματικότητα παίζουν πολύ μικρότερο ρόλο στη μάθηση και σε κάποιες περιπτώσεις επηρεάζουν αρνητικά το αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, η Abeles μας παραπέμπει σε μια έρευνα του 2016 στην οποία οι επιστήμονες διέτρεξαν στοιχεία από την εργασία που δίνεται για το σπίτι και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτή η καθημερινή πρακτική στην πραγματικότητα δεν προσφέρει τίποτα στο μαθητή. «Σε επιστημονικές έρευνες σημειώνεται πως αρκετά συχνά η εργασία που δίνεται στους μαθητές για το σπίτι δεν βελτιώνει την ακαδημαϊκή επίδοση, αντίθετα από ότι πιστεύουμε εμείς» γράφει η Abeles. «Στην πραγματικότητα εκείνες οι ώρες που ξοδεύονται στο διάβασμα στο σπίτι ενδέχεται να είναι επιβλαβείς για την υγεία και τη μάθηση».
Μια άλλη μελέτη της Διεθνούς Ένωσης Συμβούλων για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο (National Association for College Admission Counseling), που πραγματοποιήθηκε από τον πρύτανη του πανεπιστημίου του Harvard, τον οδήγησε να προτείνει να μην λαμβάνονται υπόψη τα αποτελέσματα των εξετάσεων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από τις επιτροπές που εξετάζουν τις αιτήσεις των υποψήφιων φοιτητών. Κατά τη γνώμη του, «οι εξετάσεις φαίνεται να ενισχύουν τις διαφορές που προκύπτουν από τις τάξεις, τη φυλή ή και την εθνικότητα και το μορφωτικό επίπεδο των γονέων» αντί να αξιολογούν τις δυνατότητες των υποψηφίων για ακαδημαϊκή επιτυχία. Επιπλέον, σύμφωνα με μια μελέτη από τα πανεπιστήμια Virginia και Harvard όπου αξιολογήθηκαν το κοινωνικοοικονομικό και μορφωτικό υπόβαθρο των φοιτητών τους, τα ειδικά τμήματα «για προχωρημένους» που παρακολουθούσαν τα παιδιά κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δεν σχετίζονταν καθόλου με την επίδοσή τους στο πανεπιστήμιο.
Όμως ακόμα και εφόσον υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, δεν αλλάζει κάτι. Η Abeles υποδεικνύει τους συνυπεύθυνους για τη διατήρηση του τρέχοντος συστήματος: Tα πανεπιστήμια ανταγωνίζονται το ένα το άλλο ως προς τον αριθμό των αιτήσεων που δέχονται από υποψήφιους φοιτητές, γεγονός που περιορίζει τον αριθμό των εισακτέων και ενθαρρύνει τους μαθητές να προσπαθούν να διακρίνονται μέσω της βαθμοθηρίας χωρίς αίσθηση σκοπού, εκπαιδευτικά ιδρύματα που σε τμήματα «για προχωρημένους» καταρτίζουν προγράμματα με στόχο την επιτυχία στις εξετάσεις και όχι την κατάκτηση της γνώσης και τους γονείς που αγχώνονται για την εισαγωγή των παιδιών τους στα πανεπιστήμια και πιέζουν τα παιδιά τους να συσσωρεύουν επιτεύγματα αντί για γνώσεις και τα εγγράφουν σε ατέλειωτες δραστηριότητες που τους στερούν τον ελεύθερο χρόνο. Η Abeles επισημαίνει τη βαρύτητα των αποφάσεων των ενηλίκων, τους αποδίδει την αποκλειστική ευθύνη και προτείνει τη δημιουργία ενός κινήματος για αλλαγή που θα μπορούσε να προκύψει αν αποφάσιζαν να προβάλλουν τις αντιρρήσεις τους και να αναλάβουν δράση.
Για εκείνους που αντλούν έμπνευση από τα επιχειρήματα που υποστηρίζει, η Abeles παρέχει μια μακριά λίστα πιθανών δράσεων στις οποίες θα μπορούσαν να συμμετέχουν γονείς και εκπαιδευτικοί με στόχο να προξενήσουν σημαντικές αλλαγές στη σχολική και ιδιωτική ζωή των παιδιών. Προτείνει στους γονείς να ελαφρύνουν το ακαδημαϊκό φορτίο των παιδιών, να φροντίζουν ώστε να ξεκουράζονται και να κοιμούνται περισσότερο, να αγνοούν τις διαφημίσεις των κολλεγίων και πανεπιστημίων και να τα ενθαρρύνουν να παρακολουθούν τα μαθήματα που προτιμούν και τις δραστηριότητες που προτιμούν εκείνα (και όχι εκείνες που είναι προτιμότερες σε ένα βιογραφικό). Ενθαρρύνει τις κοινότητες των γονέων και των εκπαιδευτικών να αιτηθούν στα σχολεία να μειώσουν τη διάρκεια της σχολικής ημέρας, να προτείνουν εναλλακτικές στο καθημερινό διάβασμα το είδος και τη συχνότητα των εξετάσεων και την αναδόμηση του σχολικού προγράμματος ώστε να βελτιωθεί η ποιότητα της εκπαίδευσης. Αλλαγές όπως αυτές που προτείνει η Abeles δίνουν περισσότερο χρόνο στους μαθητές για να αναπτύξουν τις δεξιότητες και τα ενδιαφέροντά τους, να διατηρούν στενή επαφή με τους φίλους και την οικογένειά τους, να παραμένουν υγιείς και να ζητήσουν βοήθεια αν τη χρειάζονται.
Το βιβλίο της Abeles στηρίζεται σε πολλές έρευνες, τα επιχειρήματά της είναι στέρεα και οι αφηγήσεις που περιλαμβάνουν δίνουν έμπνευση. Πιο συγκεκριμένα, οι μαρτυρίες των μαθητών που παγιδεύονται στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι εκκωφαντικά θλιβερές, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις χαμένες φωνές των μαθητών που αυτοκτόνησαν εξαιτίας της λανθασμένης πεποίθησης τους ότι ήταν αποτυχημένοι.
Το βιβλίο της Abele μου υπενθυμίζει με επώδυνο τρόπο πόσο επιβαρυντικό είναι το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα που εστιάζει στην ανταγωνιστικότητα και τα επιτεύγματα και ειδικά, πόσα χάνουν τα παιδιά μου παραμένοντας υπάκουα. Εκείνο που έμαθα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο είναι ότι κάποιες πολιτείες της Αμερικής έχουν εναλλακτικές λύσεις για τους γονείς που δεν επιθυμούν τα παιδιά τους να περνούν τις συνηθισμένες εξετάσεις – και αυτό είναι ένα ενδεχόμενο που σκέφτομαι σοβαρά για το γιο μου. Καλά νέα για τη συγγραφέα του βιβλίου, Abeles, που επιθυμεί να πείσει γονείς όπως εγώ να αναλάβουν δράση. «Θα αντιστεκόμαστε ώσπου να βοηθήσουμε τα σχολεία να ανατρέψουν τις παραδόσεις που επιδεινώνουν την υγεία και εμποδίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία των μαθητών και να υιοθετήσουν νέες πρακτικές που αναδεικνύουν τα ταλέντα κάθε παιδιού και ανταποκρίνονται στις ανάγκες του», γράφει η Abeles. «Θα καταφέρουμε να προκαλέσουμε κάποια αλλαγή επηρεάζοντας υπέρ του σκοπού μας το κοινό και πραγματοποιώντας ριζικές αλλαγές οι ίδιοι». Εγώ πάντως, συμφωνώ.
Πηγή: http://greatergood.berkeley.edu
