Από το Nick Luxmoore, Εκπαιδευτικό και Σχολικό Σύμβουλο
Μετάφραση: Σωτηρία Κακαγιά
Θυμάμαι έναν καθηγητή στο Πανεπιστήμιο που αστειευόταν με το γεγονός ότι ολόκληρη η λογοτεχνία καταλήγει να αφορά το σεξ και το θάνατο. Θεωρώ ότι είχε δίκιο. Θα προσθέσω και το «μίσος» και θα δηλώσω πως κι όταν δουλεύουμε με νέους ανθρώπους καταλήγουμε να μιλάμε για το σεξ, το θάνατο και το μίσος. Αυτά τα τρία πράγματα κατά βάση δίνουν κίνητρο σε όλους μας και σίγουρα και στους νέους, τόσο σε συνειδητό όσο και σε ασυνείδητο επίπεδο.
Το σεξ αποτελεί κίνητρο γιατί – με την ευρύτερη έννοια – διατρέχει όλες μας τις σχέσεις. Ως παιδιά και νέοι, συνειδητοποιούμε σιγά σιγά ότι το σώμα μας αναπτύσσεται με σκοπό να προετοιμαστεί για σεξ και αναπαραγωγή, ότι πρέπει να μάθουμε κάθε είδους σαφή ή εννοούμενη συμπεριφορά που αφορά τη σεξουαλικότητα, ότι κάθε σχέση εμπεριέχει κάποιο σεξουαλικό δυναμικό και ότι πρέπει να αντέχουμε το βάρος της ανησυχίας μας για όλα αυτά τα πράγματα.
Ομοίως, η ανησυχία για το θάνατο επηρεάζει τη συμπεριφορά των νέων πολύ πιο έντονα απ’ όσο θεωρούν οι περισσότεροι ενήλικες.
Γιατί πεθαίνουν οι καλοί άνθρωποι; Γιατί όλα έχουν ένα τέλος; Θα μπορέσω να ξεγελάσω τον θάνατο με κάποιο τρόπο; Ποιό είναι το νόημα της ζωής αφού θα πεθάνουμε όλοι;
Σεξ, θάνατος και μίσος… Τρεις λέξεις που συνήθως αναστατώνουν τους ενήλικες. Το μίσος δεν αναφέρεται σχεδόν καθόλου στις ευγενικές συζητήσεις, επειδή συγχέεται με την έννοια του «κακού». Ενώ όμως το κακό περιλαμβάνει κάποια ηθική επιλογή, το μίσος βρίσκεται στο επίκεντρο των συνηθισμένων ανθρώπινων εμπειριών. Αυτό ίσως ακούγεται άσχημο, αλλά αν υπάρχει αγάπη, τότε το μίσος υπάρχει ως η αντίθετη πλευρά της αγάπης και είναι αυτό που αισθανόμαστε όταν κάποιος προδίδει την αγάπη μας, όταν οι άνθρωποι αθετούν τις υποσχέσεις τους, όταν ο κόσμος συνεχίζει να μας απογοητεύει με τη ρουτίνα και τα ελαττώματά του.
Κάτω από τις πιο ακραίες συμπεριφορές των νέων – βία, αυτοτραυματισμός, υποσιτισμός, χρήση ναρκωτικών, όλες γενικά οι συμπεριφορές που θέτουν σε κίνδυνο τους νέους που αγαπάμε – αναπόφευκτα υπάρχει η ανησυχία για το σεξ, τον θάνατο και το μίσος. Φυσικά, δεν είναι μόνο οι νέοι που επηρεάζονται από αυτές τις ανησυχίες. Πίσω από κάθε ανθρώπινη ιστορία κρύβεται μία ή περισσότερες από αυτές.
Αν οι συγκεκριμένες ανησυχίες βρίσκονται στα θεμέλια των πάντων, τότε ποιός βοηθά τους νέους να τις σκεφτούν και να τις κατανοήσουν;
Σε ποιο βαθμό καταλήγουν ανομολόγητα κρυμμένες μέσα σ’ έναν νεαρό άνθρωπο, παρ’ όλο που συνεχώς ξεχειλίζουν παρά τις προσπάθειές του να τις συγκρατήσει;
Προσφάτως άρχισα να ενθαρρύνω τους ειδικούς να χρησιμοποιούν τις λέξεις στις συζητήσεις τους με τους νέους όποτε μπορούν και όσο το δυνατόν συχνότερα, δίνοντάς τους έτσι την άδεια να ξεκινήσουν να μιλάνε γι’ αυτά τα θέματα μόλις καταλάβουν ότι ο ενήλικας δεν φοβάται και δεν πρόκειται να προσβληθεί. «Πόσο σημαντικό είναι το σεξ στη ζωή σου; Σκέφτεσαι τον θάνατο συχνά; Πες μου για τα πράγματα που μισείς…».
Αν οι ειδικοί δεν χρησιμοποιούν τις λέξεις, τότε οι νέοι πιθανότατα δεν θα το κάνουν, και τότε υπάρχει ο κίνδυνος να επικεντρωθούμε στο παρόν πρόβλημα ενώ αυτά τα θεμελιώδη, υποκείμενα θέματα παραμένουν άγνωστα. Σύμφωνα με την εμπειρία μου, ο ρυθμός της θεραπείας επιταχύνεται μόλις αυτές οι λέξεις αποτελέσουν μέρος της συζήτησης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Γιατί οι νέοι χρειάζονται την επιθετικότητά τους
Πηγή: www.psychologytoday.com
