Από τον Γιώργο Πιντέρη, ψυχολόγο, διδάκτορα Συμβουλευτικής Ψυχολογίας www.pinteris.gr
Υπάρχουν άνθρωποι που όταν βρεθούν με πολύ κόσμο παθαίνουν άγχος. Έτσι, αποφεύγουν την πολυκοσμία όσο μπορούν. Όμως, ο καθένας με αγοραφοβία, αγχώνεται για δικούς του λόγους.
Μεταφορικών μέσων
Η φοβία του ατόμου περιορίζεται μόνον στα μέσα μαζικών συγκοινωνιών. Σε ανοιχτούς χώρους με κόσμο κυκλοφορεί άνετα. Αποφεύγει τραίνα, λεωφορεία, μετρό, πλοία, αεροπλάνα και ό,τι μεταφέρει κόσμο μαζικά. Στην ουσία δεν είναι η πολυκοσμία το πρόβλημά του, αλλά το ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στην τεχνική λειτουργία των μέσων και φοβάται το ατύχημα. Μοιάζει αρκετά με το άγχος τραυματισμού που αναφέραμε πιο πάνω.
Στην ουσία φοβάται μην τραυματιστεί από ατύχημα.
Αν οδηγεί αυτοκίνητο ή έχει λεφτά για ταξί, έχει καλώς. Αν όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο τότε …θα κάνει δυνατά πόδια. Όμως, ακόμα κι αν έχει λεφτά, ένας ψυχολόγος θα κόστιζε λιγότερο από το καθημερινό ταξί.
Άλλος πάλι μπορεί ν’ αποφεύγει τα μέσα συγκοινωνιών μήπως και κολλήσει κανένα μικρόβιο από τους διπλανούς του. Κάτι ανάλογο φοβάται κι αυτός που αποφεύγει τα θέατρα, τα σουπερμάρκετ, και πάσης φύσεως συγκεντρώσεις σε κλειστούς ή ακόμα και ανοιχτούς χώρους. Μόλις βρεθεί σε τέτοιες συνθήκες τον πιάνει δύσπνοια και νιώθει ότι πνίγονται.
Απώλεια ταυτότητας
Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι στο γήπεδο, στις συναυλίες ή στις διαδηλώσεις καλυμμένοι από την ανωνυμία, εκτονώνονται πιο ελεύθερα απ’ ό,τι συνήθως. Εδώ, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: Μόλις βρεθούν σε τέτοιες συνθήκες νιώθουν ότι χάνουν την ταυτότητα και τη μοναδικότητά τους. Όπως μου είχε πει κάποτε ένας επισκέπτης μου «είναι σα να δημιουργείται κάτω από τα πόδια μου μια ρουφήχτρα και θα μ’ απορροφήσει το πάτωμα».
Κάποτε γνώρισα κάποιον ο οποίος, κατά τη γνώμη μου έπασχε από αγοραφοβία, αλλά ο ίδιος είχε άλλη άποψη. Έλεγε: «Δεν φοβάμαι ούτε παθαίνω άγχος όταν βρεθώ σε πολυκοσμία. Απλά νιώθω σαν να είμαι ένα πρόβατο σε αγέλη. Μ’ ενοχλεί να με θεωρούν έναν από το σωρό». Μπορεί όντως ο άνθρωπος να μην έχει αγοραφοβία. Όταν όμως αποφεύγει τον κινηματογράφο, το θέατρο, τις συναυλίες και τα παρόμοια μόνο και μόνο για να μη νιώσει «ένας από το σωρό» αυτό πώς θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε;
