Από το Γιώργο Πιντέρη, ψυχολόγο, διδάκτορα Συμβουλευτικής Ψυχολογίας
www.pinteris.gr
Αυτή είναι η εικόνα ενός θηλασμού. Τέτοιες εικόνες έχουμε δει πολλές φορές στη ζωή μας. Το συμπέρασμα που βγαίνει από αυτή την εικόνα είναι ότι ο θηλασμός δεν είναι μόνον τροφή. Είναι τροφή μαζί με σωματική επαφή με την πηγή της τροφής. Δηλαδή η ανάγκη σωματικής επαφής ξεκινάει από τη στιγμή που υπάρχει και η ανάγκη της τροφής. Μια χρήσιμη παρατήρηση για όσους πιστεύουν στην αφελή άποψη που υπαγορεύει «να μη μάθει το παιδί χέρια», με άλλα λόγια, να στερηθεί μια ανάγκη που έχει από την ώρα που γεννήθηκε! Η άποψη «να μη μάθει το παιδί χέρια» εξυπηρετεί μόνον τους γονείς και αυτούς που έχουν την φροντίδα του παιδιού. Η άποψη αυτή αντιβαίνει με τις αρχές της εξελικτικής ψυχολογίας.
Οι πρόσφατες αναζητήσεις στο χώρο της συντροφικότητας αποκαλύπτουν πως όσο σημαντική είναι η τροφή για την επιβίωση, τόσο σημαντική είναι η επαφή για τη συναισθηματική επιβίωση. Για να μην παρεξηγηθώ: δεν εννοώ οποιαδήποτε σωματική επαφή και ασφαλώς δεν εννοώ ένα εφήμερο σεξ. Ποια σωματική επαφή λοιπόν; Την απάντηση μας τη δίνει ο θηλασμός: σωματική επαφή με την πηγή της τροφής. Και επειδή δεν είναι δυνατόν να είσαι 25 χρονών και να θηλάζεις, η επαφή αυτή γίνεται μαζί με τον άνθρωπο με τον οποίον τρέφεσαι, δηλαδή τον σύντροφο σου. Έτσι καταρρίπτεται ο μύθος που δεν θεωρούσε την συντροφικότητα πρωταρχική ανάγκη. Είναι τόσο σημαντική για την συναισθηματική επιβίωση, όσο και η τροφή για τη βιολογική επιβίωση.
Δηλαδή αν έχω έναν άνθρωπο που τρώμε μαζί και κάνουμε κι έρωτα έχω συντροφικότητα; Όχι απαραίτητα. Η σωματική επαφή δεν καθορίζεται από το αν κάνετε ή δεν κάνετε έρωτα. Είναι κατά πόσο αγκαλιάζεστε, όταν έχετε την ευκαιρία. Αυτό δεν μπορεί να γίνει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που δεν έχουν μεταξύ τους συναισθηματική επαφή. Αν δεν υπάρχει συναισθηματική επαφή, όσο φαΐ κι αν φάμε κι όσο σεξ κι αν κάνουμε, συντροφικότητα δε νιώθουμε.
