Από το Nick Luxmoore, Εκπαιδευτικό και Σχολικό Σύμβουλο
Μετάφραση: Σωτηρία Κακαγιά
Ο Jordy κάθεται μπροστά μου, αποθαρρυμένος. Διαβάζω πίσω από τις γραμμές, κι είναι σαν να μου λέει: «Όσα είχαν σημασία για εμένα στο παρελθόν, φαίνεται ότι πλέον δεν έχουν καμία σημασία. Όταν ήμουν μικρός, ζούσα για να έχω την αγάπη της μητέρας μου, την αποδοχή του πατέρα μου, για τα γενέθλια και τα Χριστούγεννα, για να είμαι με τους φίλους μου και για να περνάω καλά. Όταν μεγάλωσα λίγο, ζούσα για να γίνω ο καλύτερος μαθητής, να κερδίζω βραβεία και την περασμένη χρονιά ζούσα για να είμαι με τη Lisa. Τώρα πια δεν είμαι σίγουρος για τίποτα. Όλα αυτά ήταν ωραία – εκείνη τη στιγμή είχαν σημασία – αλλά από τότε που χώρισα με τη Lisa, τίποτα δεν έχει νόημα. Δεν θέλω να είμαι ξανά μαζί της, αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω τι θέλω να κάνω».
Είτε είμαστε νέοι είτε μεγαλύτεροι σε ηλικία, περνάμε τον χρόνο μας προσπαθώντας να βρούμε νόημα στη ζωή μας, διότι χωρίς αυτό όλα φαίνονται ανούσια. Χωρίς νόημα, γινόμαστε νευρικοί και προσκολλούμαστε απεγνωσμένα σε έναν άνθρωπο ή σε μια ιδέα, σε μια συμπεριφορά ή ακόμα και σε ένα «πράγμα», αν αυτό φαίνεται να δίνει στη ζωή μας νόημα και απομακρύνει το υπαρξιακό άγχος.
Ο Jordy με κοιτάζει περιμένοντας απαντήσεις. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο Άμλετ που διαμαρτύρεται: «Τι ταπεινά και πλαδαρά, σαχλά κι ανούσια μου φαίνονται όλα αυτού του κόσμου τα καμώματα!». [I.2.] Όπως και οι περισσότεροι νέοι που περνούν κρίσεις όπου τίποτα δεν έχει νόημα, βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο. Για ορισμένους νέους, αυτή η μετάβαση χαρακτηρίζεται από γκρίνια επειδή νιώθουν πλήξη («Βαριέμαι, δεν έχω τίποτα να κάνω!»), υπονοώντας ότι ο κόσμος (που έχει τη μορφή των γονέων και της εξουσίας) θα έπρεπε να κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Για κάποιους άλλους νέους που βρίσκονται σε μεταβατικό στάδιο, η φωνή διαμαρτυρίας γίνεται πιο έντονη: «Ποιο είναι το νόημα; Ποιο είναι το νόημα για οτιδήποτε;», η οποία βέβαια αποτελεί μια καλή ερώτηση που αξίζει μια βαθυστόχαστη απάντηση (αν και όχι στη μέση του μαθήματος των Μαθηματικών).
Επειδή οι νέοι είναι νέοι, οι ενήλικες έχουν την τάση να αγνοούν τις υπαρξιακές τους αναζητήσεις ως περιττές ή ανόητες.
Δεν είναι όμως. Οι νέοι δεν φιλοσοφούν λιγότερο από τους ενήλικες και δεν προσπαθούν λιγότερο να βρουν νόημα στη ζωή τους. Η διαφορά είναι ότι δοκιμάζουν τα πάντα για πρώτη φορά, ενώ για τους ενήλικες έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που προσπάθησαν να κερδίσουν βραβεία ή να ζήσουν με μια Lisa και δεν έχουν αναγκαστικά βρει το νόημα της ζωής που αναζητούσαν. Με τον τρόπο του, ο Jordy δοκιμάζει μερικές από τις προφανείς εμπειρίες που έχει στη διάθεσή του και που δίνουν κάποιο νόημα και διαπιστώνει ότι καμία από αυτές δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αυτή τη στιγμή. Πριν από πολύ καιρό, οι άνθρωποι θα του έλεγαν ότι η εύρεση εργασίας ή η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο θα έδινε νόημα στη ζωή του. Λίγα χρόνια αργότερα, ίσως του πρότειναν μια προαγωγή, την απόκτηση παιδιών ή πολλών χρημάτων για να δει αποτέλεσμα. Μπορεί να του πρότειναν να στραφεί στη θρησκεία, να συγκεντρώσει χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς ή να φτιάξει ωραίο σώμα. Εν ευθέτω χρόνω, ο Jordy πιθανώς θα δοκιμάσει όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα ελπίζοντας ότι τελευταίος ο λόγος ύπαρξης που θ’ ανακαλύψει θ’ αποδειχθεί ότι είναι και ο πραγματικός, εκείνος που θα δώσει νόημα στη ζωή του. Ίσως και να γίνει έτσι.
«Περνάμε τη ζωή μας προσπαθώντας να καταλάβουμε αυτά τα πράγματα», του λέω ενώ είναι ριγμένος πάνω στην καρέκλα του, «επειδή είναι τρομερό όταν δεν μπορούμε να βρούμε κανένα νόημα στη ζωή μας».
Με κοιτάζει ικετευτικά: «Τι πρέπει να κάνω δηλαδή;»
«Δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να κάνεις αυτή τη στιγμή», του λέω, «εκτός από το να συνεχίσεις να ζεις μαζί με αυτό και να περιμένεις να δεις τι είναι σημαντικό για εσένα. Δεν σου υπόσχομαι ότι είναι εύκολο, γιατί δεν είναι. Αλλά όλοι βρίσκονται στην ίδια θέση με σένα Jordy και προσπαθούν να το λύσουν μόνοι τους. Κι αν είναι ειλικρινείς, όλοι έχουν στιγμές που αισθάνονται ότι η ζωή τους δεν έχει νόημα, ότι οι ίδιοι δεν έχουν κάποιο νόημα».
Αρχίζουμε να μιλάμε ξανά για τον χωρισμό του με τη Lisa, για τους γονείς του και για το πόσο ανέντιμα φέρθηκαν οι φίλοι του πρόσφατα. Τελικά σηκώνεται για να φύγει, ακόμα δυσαρεστημένος, ακόμα απογοητευμένος, αλλά όπως κι ο γερο – ναυτικός στο βιβλίο του Samuel Taylor Coleridge, θα είναι ένας πιο λυπημένος και πιο σοφός νέος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Είμαστε νέοι, δεν χρειαζόμαστε ψυχοθεραπεία!
Πηγή: https://www.psychologytoday.com
