Από τη Φοίβη Λέκκα, Ψυχολόγο, MSc Κοινωνική Ψυχολογία, Ειδίκευση στη Συστημική Θεραπεία Οικογένειας και Ζεύγους
http://foivi-somethinglikehappiness.blogspot.gr/
Στο θέατρο Χορν ανεβαίνει «Η τελευταία μαύρη γάτα», το διεθνές μπεστ σέλερ του αγαπημένου Ευγένιου Τριβιζά που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο θέατρο, σε σκηνική προσαρμογή Βένιας Σταματιάδη (με τη συνεργασία του ίδιου του συγγραφέα). To σκηνοθετεί ως μουσική παράσταση η νεοσύστατη ταλαντούχα ομάδα ΙΔΕΑ των Kώστα Γάκη, Αθηνάς Μουστάκα και Κωνσταντίνου Μπιμπή, με πολλή αγάπη, φαντασία, πρωτοτυπία, υπέροχη μουσική και σεβασμό στο κείμενο αλλά και στο θεατή. Κατάφεραν να στήσουν μια παράσταση με νεύρο και ρυθμό που αναδεικνύει τόσο το σπαρταριστό χιούμορ του έργου όσο και τα μείζονα θέματα τα οποία θίγει.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα νησί όπου μια μυστική αδελφότητα προληπτικών είναι αποφασισμένη να εξοντώσει όλες τις μαύρες γάτες για να απαλλάξει τον τόπο από τη μάστιγα της γρουσουζιάς. Σχεδόν πετυχαίνει το σκοπό της. Μία μόνο γάτα απομένει ζωντανή, μία γάτα που γνωρίζει ένα φοβερό μυστικό. Οι αδίστακτοι και ανελέητοι διώκτες της είναι αποφασισμένοι να τη βρουν, να την παγιδέψουν και να την εξοντώσουν. Οι γάτες όμως, ως γνωστόν, είναι εφτάψυχες…
Αυτή η ιστορία αστείρευτης έμπνευσης και καλπάζουσας φαντασίας αποτελεί ένα δριμύ κατηγορώ ενάντια στις κάθε είδους διακρίσεις, το ρατσισμό, την προκατάληψη, το φασισμό και τη δεισιδαιμονία ̇ ένα κατηγορώ που υφαίνεται υπόγεια και με δεξιοτεχνία μέσα από μια αλληγορική γατοϊστορία, που δεν είναι παρά η ιστορία της σύγχρονης ανθρώπινης κοινωνίας. Με όλο το συγγραφικό του έργο ο Τριβιζάς δείχνει να ενστερνίζεται έμπρακτα την άποψη του C.S.Lewis ότι μια ιστορία που απευθύνεται σε παιδιά και μπορούν μόνο αυτά να την απολαύσουν, δεν είναι ούτε στο ελάχιστο μια καλή παιδική ιστορία. Αντιμετωπίζει τα παιδιά πολύ σοβαρά, ως νοήμονα όντα με κριτική σκέψη, φαντασία και ικανότητες. Αυτό κάνει πολλά βιβλία του να διαβάζονται με ενδιαφέρον και από τους ενήλικες. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη συγκεκριμένη παράσταση, δεδομένου κιόλας ότι θίγει θέματα εξαιρετικά επίκαιρα.
Τα παιδιά είναι οι αυριανοί ενήλικες κι αυτό ο Τριβιζάς δείχνει να το έχει συνέχεια στο μυαλό του. Στα χέρια των παιδιών εναπόκεινται οι ελπίδες για έναν καλύτερο κόσμο στο μέλλον. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να κάνουν την ελπίδα πράξη και να αλλάξουν όντως τον κόσμο είναι η παιδεία με την πραγματική σημασία της λέξης ̇όχι η αποστειρωμένη γνώση του υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος ούτε ο διδακτισμός και οι έτοιμες συνταγές από τους ενήλικες. Τα παιδιά χρειάζονται ερεθίσματα που θα τα αφυπνίσουν, θα τα βάλουν σε διαδικασία να σκεφτούν, να αναρωτηθούν, να διευρύνουν τους ορίζοντες τους, και η τέχνη τους τα προσφέρει απλόχερα.
Αν και το έργο μιλάει ξεκάθαρα γι’αυτά, πολύ εύστοχα δεν αναφέρονται πουθενά οι λέξεις «ρατσισμός», «προκατάληψη» και «στερεότυπα», δε θα είχε νόημα κάτι τέτοιο για ένα μικρό παιδί. Υπηρετεί ένα είδος παιδικής τέχνης που δεν κουνάει το δάχτυλο ούτε υπαγορεύει πράξεις και συμπεριφορές. Στοχεύει στο ειλικρινές ενδιαφέρον και στη συναισθηματική συμμετοχή των παιδιών, ώστε κάποια πράγματα να περάσουν σε αυτά ασυνείδητα και να αρχίσουν να διαμορφώνουν την οπτική τους για τον κόσμο.
Εν προκειμένω, το έργο μιλάει με αλληγορικό τρόπο στα παιδιά για τις ρίζες, τα αίτια και τις συνέπειες του ρατσισμού. Το θέμα δεν είναι να τα καταλάβουν όλα στο εδώ και τώρα, αλλά, όταν έρθουν σε επαφή στη ζωή και στην καθημερινότητα τους με αντίστοιχα περιστατικά, να μπορούν να ανατρέξουν σε αυτή την ιστορία και να κάνουν κάποια σύνδεση. Κάνοντας πολλές τέτοιες συνδέσεις, παίρνοντας αφορμή από διαφορετικά ερεθίσματα, θα αρχίσουν σιγά σιγά στην πορεία του χρόνου να διαμορφώνουν τις δικές τους απόψεις, να αμφισβητούν τις επικρατούσες και να βλέπουν κριτικά τον κόσμο. Έτσι, θα μπορέσουν να επανεξετάσουν και να απορρίψουν τα στερεότυπα με τα οποία έχουν μεγαλώσει.
Όπως αναφέρει ένας ήρωας στο έργο « …εδώ στο νησί μας, όπως κι αλλού, οι γάτες ξεχνάνε, οι άνθρωποι ξεχνάνε και η τρέλα δε θέλει πολύ να φουντώσει πάλι φτου ξανά κι απ’ την αρχή…». Ο δρόμος για μια κοινωνία ίσης αντιμετώπισης, αποδοχής και σεβασμού της διαφορετικότητας και ουσιαστικής ελευθερίας είναι μακρύς. Και στη σύγχρονη κοινωνία, όχι μόνο δεν ανοίγεται ένας τέτοιος δρόμος, αλλά αυξάνονται και τα εμπόδια. Υπάρχει προκατειλημμένη αντιμετώπιση του άλλου ακόμα και από ανθρώπους που έχουν οι ίδιοι υποστεί προκατάληψη, κι αυτό τονίζει ακριβώς τον παραλογισμό του ρατσισμού ̇ενός ρατσισμού που αναπαράγεται και διαιωνίζεται δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο. Μπορούμε όμως πάντα να ελπίζουμε ότι στη μελλοντική κοινωνία των σημερινών παιδιών, η τρέλα, ο παραλογισμός και η αμάθεια θα δώσουν τη θέση τους στην παιδεία, το σεβασμό και την κοινή λογική. Παραστάσεις όπως αυτή βοηθούν να γίνει η ελπίδα κάποια στιγμή πραγματικότητα.
Συντελεστές
Συγγραφέας: Ευγένιος Τριβιζάς
Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης, Αθηνά Μουστάκα, Κωνσταντίνος Μπιμπής
Παίζουν: Αρτεμις Γρύμπλα, Αμαλία Καβάλη, Γιώργος Κισσανδράκης, Κλείτος Κωμοδίκης, Φώτης Λαζάρου, Κώστας Μαγκλάρας, Σωτηρία Μαράθου, Αλκιβιάδης Μπακογιάννης, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Βίκτωρας Πέτσας
Μουσικός επί σκηνής – live electronics: Στέφανος Τορτόπογλου
Σκηνικά: Μικαέλα Λιακατά
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Κώστας Γάκης
Κίνηση: Κική Μπάκα
Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα Φ
Φωτογραφίες: Χριστίνα Γεωργιάδου
Μουσική Παραγωγή – σχεδιασμός ήχων: Στέφανος Τορτόπογλου
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Θέατρο Δημήτρης Χόρν, Αμερικής 10, Κολωνάκι
Τηλ : 2103612500
Σάββατο 15:00, Κυριακή 11:00 &15:00
Γενική είσοδος: 10€ (πλατεία), 9€ (εξώστης)
Διάρκεια: 135 λεπτά (με διάλειμμα)
Για παιδιά από 6 ετών και πάνω
Έως 05.04.2015
