Συνέντευξη στην Κατερίνα Γερολύμπου, Δικαστική – Εγκληματολογική Ψυχολόγο, Ψυχοθεραπεύτρια Εφήβων και Ενηλίκων
Η Β.Ψ. υπήρξε θύμα ενδο- οικογενειακής βίας πριν περίπου 2 έτη, κυρίως συναισθηματικής –λεκτικής από τον πρώην σύζυγό της και η οποία πήρε την απόφαση να αλλάξει την πορεία της ζωής της, απομακρυνόμενη από το βίαιο κλίμα που επικρατούσε στο σπίτι της. Με αφορμή το αφιέρωμα στην κακοποίηση από τα Ψυχο-γραφήματα, μας διηγήθηκε την ιστορία της, αποτελώντας παράδειγμα και δίνοντας δύναμη σε άλλες γυναίκες που βρίσκονται σε παρόμοια κατάσταση.
1. Επίσημες ευρωπαϊκές στατιστικές επισημαίνουν ότι στις γυναίκες μεταξύ 15-44 ετών, η πρώτη αιτία αναπηρίας ή θανάτου, είναι η ενδο-οικογενειακή βία. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για τη δική σας εμπειρία κακοποίησης και αν έθεσε τη ζωή σας σε κίνδυνο;
Κάθε φορά που γινότανε κάποιος καβγάς φοβόμουνα, γιατί ήταν πρωτόγνωρο για μένα… Ναι .. Ένιωθα να κινδυνεύω, γιατί δεν υπήρχε ποτέ έλεγχος στο θυμό του, όσο κι αν προσπαθούσα να τον βοηθήσω/ηρεμήσω την ώρα της κρίσης, ακόμα και να κάθομαι σε μια γωνία μαζεμένη και να μην μιλάω… Αρκετές φορές αποπειράθηκε να με πνίξει, τουλάχιστον τέσσερις φορές. Η τελευταία ήταν η καταλυτική. Με έσφιξε τόσο δυνατά, τον σταμάτησα οριακά, όταν το μωρό ούρλιαζε και ρωτώντας τον ποιος θα το μεγαλώσει. Ναι, θα με σκότωνε, ίσως κάποια στιγμή. Ίσως και να το κάνει ακόμα και τώρα που χωρίσαμε, δεν ξέρω, γιατί πάντα ήμουνα το «κτήμα» του.
2. Πότε αρχίσατε να συνειδητοποιείτε ότι η κατάσταση που βιώνατε στο σπίτι αποτελούσε κακοποίηση;
Στο δεύτερο μήνα της εγκυμοσύνης μου και ενώ ήμασταν μαζί περίπου τέσσερις μήνες άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Έσπαγε πράγματα, φώναζε και στο τέλος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με μαχαίρι, επειδή του ζήτησα να χωρίσουμε για να γλυτώσουμε εγώ και το μωρό από αυτή την κατάσταση.
3. Μετά τη συνειδητοποίηση, πόσο χρονικό διάστημα μεσολάβησε για να αναζητήσετε βοήθεια και τι είδους βοήθεια ζητήσατε;
Προσπάθησα επανειλημμένως να πάμε σε κάποιον ψυχίατρο ή ψυχολόγο, αλλά κάθε φορά το ακυρώναμε, καθώς ηρεμούσε για λίγο η κατάσταση, τελικά πήγαμε σε ψυχολόγο περίπου ενάμιση χρόνο μετά αλλά δεν μπόρεσε να σωθεί ο γάμος.
4. Στην Ελλάδα, η ενδο-οικογενειακή βία είναι ένα θέμα ταμπού και ως ένα βαθμό νομιμοποιείται από την κοινωνία, με την έννοια ότι «άντρας είναι θα ρίξει καμιά». Το έχετε βιώσει αυτό από το κοντινό ή το ευρύτερο περιβάλλον σας;
Έχω βιώσει αυτή την κατάσταση, κυρίως από την πεθερά μου όταν ζητούσα τη βοήθειά της στον 3ο ή 4ο μήνα της εγκυμοσύνης μου και που ουσιαστικά αρνιόνταν την περίπτωση ο γιος της να φέρεται έτσι και ότι ίσως να τον προκαλούσα εγώ με τη συμπεριφορά μου. Επίσης, χρησιμοποίησε το παράδειγμα ενός γνωστού έλληνα δημοσιογράφου που χτυπούσε την πρώην γυναίκα του, αλλά με τη νυν δεν φέρεται έτσι, προσπαθώντας να μου περάσει ότι φταίω εγώ για την κακοποίηση που δεχόμουν στο σπίτι μου.
5. Μιλήσατε ανοιχτά για την κακοποίηση κατά τη διάρκεια που αυτή εξελίσσονταν ή και μετά που αυτή σταμάτησε, στην οικογένεια, φίλους ή ευρύτερο περιβάλλον σας;
Αρχικά και μέχρι τον 5ο μήνα το έκρυβα, στη συνέχεια άρχισα να μιλάω σε συγγενείς και πολύ κοντινούς φίλους, όχι όμως για όλα όσα εκτυλίσσονταν στο σπίτι μου. Δεν ήθελα να τον εκθέσω,, ήταν ακόμα ο σύζυγός μου και πατέρας του παιδιού μου. Τώρα, που έχουμε χωρίσει, μιλάω ανοιχτά και χωρίς ενδοιασμούς.
6. Έχετε απευθυνθεί στην αστυνομία για την αντιμετώπιση της ενδο-οικογενειακής βίας και πόσο ικανοποιημένοι ήσασταν από τον τρόπο που σας χειρίστηκαν;
Θεωρώ ότι καθυστέρησα να πάω στην αστυνομία, αλλά είμαι ικανοποιημένη από τον τρόπο που με χειρίστηκαν, δεν δυσκολεύτηκα να τους πείσω για όλα τα συμβάντα που έζησα μαζί του. Ακόμη, μέχρι και σήμερα έχω την αστυνομία δίπλα μου, καθώς ο πρώην σύζυγός μου εξακολουθεί να προκαλεί φασαρίες, μαζί και με την οικογένειά του πλέον.
7. Πιστεύετε ότι ο νόμος προστατεύει τη γυναίκα θύμα της ενδο-οικογενειακής βίας;
Μέχρι στιγμής θεωρώ πως όχι, δεν προστατεύεται το θύμα της ενδοοικογενειακής βίας σημαντικά από το νόμο. Τα δικαστήρια καθυστερούν, οι δικαστές είναι ευθυνόφοβοι και γενικά νομίζω ότι εθελοτυφλούμε…
8. Τι θα θέλατε να αλλάξει ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η ενδο- οικογενειακή βία;
Θα ήθελα να υπάρχουν σύλλογοι ή ομάδες αυτοβοήθειας και στήριξης των γυναικών που βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση με μένα. Επίσης, κρίνω ότι η παρουσία ψυχολόγων ή ψυχιάτρων είναι επιβεβλημένη στη φάση της προ-ανάκρισης για να αποδεικνύεται γρηγορότερα και αρτιότερα η ύπαρξη ή μη της κακοποίησης. Ακόμη, ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που να στηρίζει οικονομικά τις γυναίκες θύματα της ενδο-οικογενειακής βίας θα ήταν επιβεβλημένο, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία αυτών δεν μπορεί να σηκώσει το φορτίο των δικαστικών εξόδων. Οι δικαστές νιώθω ότι διστάζουν να βγάλουν δραστικές αποφάσεις, είτε για να μην τους καταγγείλουν (να γίνει αναφορά εις βάρος τους), είτε γιατί δεν είναι τόσο καταρτισμένοι όσο θα έπρεπε, εθελοτυφλούν ως προς τη βία που ασκείται μέσα στο σπίτι. Δεν μπορώ να αποκλείσω και την πιθανότητα να λειτουργούν οι «γνωριμίες» κάποια φορά.
9. Τι θα συμβουλεύατε τις γυναίκες που αυτή τη στιγμή είναι θύματα ενδο-οικογενειακής βίας.
Να φύγουν τρέχοντας. Να το σταματήσουν. Να κάνουν τα πάντα για τις ίδιες και το παιδί τους, για μια καλύτερη ζωή, ώστε να μην υπάρχει βία στη ζωή των παιδιών. Ακόμα, και αν πεινάσουν να φύγουν, να φύγουν μακριά.
10. Τι σας έδωσε τη δύναμη να βγείτε από αυτή την κατάσταση;
Το παιδί μου έδωσε τη δύναμη να φύγω, για να ζήσει μια καλύτερη ζωή και η συνειδητοποίηση ότι και εγώ δεν άξιζα να ζω σε αυτό το κλίμα.
11. Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι τελευταίο;
Όλες οι γυναίκες που βρίσκονται σε ανάλογη κατάσταση είναι σημαντικό να φύγουν, να προσφέρουν στο παιδί τους καλύτερες βάσεις, καλύτερη ζωή για να μεγαλώσουν ένα καλύτερο και ισορροπημένο άνθρωπο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Συνέντευξη με το δικηγόρο Άγγελο Γεωρτζόγλου, ειδικό σε υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας
