Τι μάθαμε απ’ το «Σχολείο της ζωής»

Χρόνος ανάγνωσης 4 ΄

Από την Δήμητρα Διδαγγέλου

Περνώντας από το νούμερο 70 της Marchmont Street στο Λονδίνο, προσπερνάς χωρίς να δώσεις πολλή σημασία μια μικρή βιτρίνα βιβλιοπωλείου, νομίζοντας ότι είναι ακόμη ένα από τα πολλά που αριθμεί αυτή η πολύβουη πόλη. Η γκρίζα ταμπέλα όμως που γράφει «The School of Life» σε κάνει να κοντοσταθείς και να σκεφτείς αν διδάσκεται η ζωή.

Για το διάσημο ιδρυτή αυτού του επίσης διάσημου «σχολείου», τον συγγραφέα και φιλόσοφο Αλέν ντε Μποττόν, η ζωή δεν διδάσκεται -καθώς ο ίδιος απ’ ό,τι τουλάχιστον έχει δηλώσει, δεν έχει βρει τις απαντήσεις που αναζητά- μπορεί όμως να γίνει πιο υποφερτή μέσα από τη φιλοσοφία. Μαζί με άλλους καλλιτέχνες και συγγραφείς δημιούργησε το Σεπτέμβριο του 2008 ένα πρωτότυπο κέντρο εκπαίδευσης και σεμιναρίων, το οποίο έχει ως φιλοσοφία του τις «καλές ιδέες». Σκοπός τους είναι να ενώσουν τη μάθηση με θέματα της καθημερινής ζωής, όπως η φιλία, η οικογένεια, οι σχέσεις ή η πολιτική και να φέρουν σ’ επαφή ανθρώπους περίεργους, κοινωνικούς και ανοιχτόμυαλους σε μια ατμόσφαιρα αναζήτησης και διασκέδασης.

Ο εσωτερικός χώρος του βιβλιοπωλείου

–  Η φιλοσοφία

Οι διοργανωτές αυτών των ιδιότυπων μαθημάτων μέσα από τις ομιλίες και τις συζητήσεις τους θέτουν ερωτήματα όπως γιατί η δουλειά δεν μας ικανοποιεί, γιατί οι σχέσεις είναι τόσο περίπλοκες, γιατί πολλές φορές δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε και τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για έναν καλύτερο κόσμο. Ερωτήματα που κάποια στιγμή έχουν απασχολήσει τους περισσότερους.

Μέσα από τα μαθήματα δεν διδάσκεται κανένα δόγμα, αντίθετα παρουσιάζεται ένας πλούτος ιδεών, από τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία, την ψυχολογία και τις τέχνες και δίνονται ερεθίσματα για τη διεύρυνση του πνευματικού μας ορίζοντα. Ανάμεσα στα άλλα παρέχονται και υπηρεσίες ψυχοθεραπείας και βιβλιοθεραπείας. Όπως τόνισε η Warden, η ψυχοθεραπεία δεν είναι ακόμη ευρέως διαδεδομένη στους Άγγλους, όπως γίνεται με τους Αμερικανούς, που ο καθένας έχει τον προσωπικό του ψυχολόγο.

Ουσιαστικά πρόκειται για έναν τρόπο πρώτης επαφής των Άγγλων με την ψυχολογία για να δουν αν θέλουν να συνεχίσουν και σε πιο βαθιά κομμάτια του εαυτού τους.

Η γενική διευθύντρια Harriet Warden.

– Ο χώρος

Έπειτα από ραντεβού με την γενική διευθύντρια, Harriet Warden επισκέφθηκα το χώρο για μια ξενάγηση με συνοδεία τη γνωστή εγγλέζικη ευγένεια. Ξεκινήσαμε από το ισόγειο, όπου και βρίσκεται το βιβλιοπωλείο. Στα λιτά ράφια του μπορεί να βρει κανείς μόνο κάποια επιλεγμένα βιβλία, τα οποία είναι χωρισμένα σε κατηγορίες με τίτλους όπως «Πώς να διαχειρίζεστε έξυπνα τα χρήματα», «Πώς να κάνετε τη διαφορά», «Πώς να γίνετε ευτυχισμένοι», «Πώς να παραμένετε ήρεμοι» κλπ.

Κατεβαίνοντας τη σκάλα που οδηγεί στο υπόγειο, αμέσως κατάλαβα ότι έμπαινα στο κυρίως θέμα, το χώρο όπου γίνονται τα περίφημα μαθήματα. Η αρχική μου προσδοκία να βρεθώ σε κάποιο τεράστιο φωτεινό χώρο, γρήγορα διαψεύστηκε από το μικρό ανήλιαγο υπόγειο. Αμέσως όμως με κέρδισε η ζεστασιά που απέπνεαν οι δύο μικρές αίθουσες, εκ των οποίων η μία λειτουργούσε και ως γραφείο για τις συνεδρίες με τους ψυχολόγους.

Ο περιορισμένος χρόνος όμως και απ’ τις δυο πλευρές έγινε η αφορμή για ανανέωση του ραντεβού με παρακολούθηση ενός εκ των μαθημάτων, όπως κι έγινε λίγους μήνες αργότερα, αφού οι θέσεις συνήθως κλείνονται πολύ νωρίτερα.

Ο χώρος των μαθημάτων στο υπόγειο.

– Η παρακολούθηση μαθήματος

Θέμα μαθήματος: Η τέχνη της συζήτησης
Τίτλος μαθήματος: «Ποτά με τον Dr. Samuel Johnson» (Άγγλος λεξικογράφος του 18ου αιώνα)
Χώρος: Ye Olde Cheshire Cheese Pub

Η πρώτη σκέψη μου ήταν πώς μπορεί να γίνει ένα μάθημα σε παμπ, αλλά αν σκεφτεί κανείς καλύτερα τον τίτλο ίσως μόνο σε παμπ θα μπορούσε να γίνει. Έπειτα από την θερμή υποδοχή από καθοδηγητή του μαθήματος, τον φιλόσοφο και επικοινωνιολόγο Nick Southgate, χωριστήκαμε σε ομάδες για να αναπτύξουμε κάθε φορά μια διαφορετικά θεματική. Σε κάθε θεματική αλλάζαμε ομάδες ή δυάδες άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Ανάμεσα στα προς συζήτηση θέματα ήταν η αποκάλυψη πλευρών του εαυτού μας που συνήθως δεν κάνουμε σε μια πρώτη γνωριμία, όπως τα χειρότερα ελαττώματά μας, τα πρόσωπα που επηρεάζουν αρνητικά τη ζωή μας ή ακόμη η θρησκεία μας. Στο τέλος ο καθένας συζήτησε με την ομάδα του τα συμπεράσματα της βραδιάς, αναζητώντας τρόπους για πιο ουσιώδεις συζητήσεις.

Έπειτα από δυόμισι ώρες με το επίσημο κλείσιμο του μαθήματος, όποιος επιθυμούσε μπορούσε να παραμείνει κι άλλο στην παμπ, να συζητήσει περισσότερο με τους νέους του φίλους.

Επειδή όμως, μου έλειψε η ελληνική παρέα μου που συζητάμε τα πάντα ανοιχτά χωρίς να γίνει θέμα, προτίμησα να αποχωρήσω, αναρωτώμενη αν οι κοινωνικά κλειστοί Άγγλοι στο χαώδες Λονδίνο έχουν ανάγκη όχι τόσο από μαθήματα ζωής, όσο ελάφρυνσης του αισθήματος της μοναξιάς.