Γράφει η Μαρία Κρητικού
– “Σιωπή.. Βουβές εικόνες.. Κάτι σαν παράδεισος..” Από πότε άρχισα να νιώθω πως η κάθε φορά που μπαίνω σε λεωφορείο, είναι κι η πρώτη; Από πότε αυτό το βρομερό παμπάλαιο όχημα, μου μοιάζει με διαστημόπλοιο που με απαγάγει στα σκοτεινά και στα κρύα; Μια διαδρομή με το λεωφορείο πολλές φορές είναι το κατάλληλο περιβάλλον για να ακολουθήσει και το μυαλό τις δικές του διαδρομές..
Αυτό που ποτέ δεν μου περνά απαρατήρητο, είναι η καχυποψία στα πρόσωπα μας. Αλληλοκοιταζόμαστε εξεταστικά. Διακριτικά, πάντα. Δεν θέλουμε και να προκαλέσουμε! Προσπαθούμε να ψυχολογήσουμε ο ένας τον άλλον. Να καταλάβουμε τι κινδύνους μπορεί να εγκυμονεί του καθενός η παρουσία. Μπορεί κάποιος στα καλά καθούμενα να πατήσει τις φωνές και να ξεγυμνωθεί! Ή να κουβαλά μαζί του κανένα φριχτό όπλο κι να μου το κολλήσει στον κρόταφο. Ή ακόμη χειρότερα, ένας από αυτούς που μοιάζουνε με άστεγους μπορεί ξαφνικά να έρθει κι να κλάψει στην αγκαλιά μου, πριν καλά-καλά το αντιληφθώ.. Η μεγάλη αναστάτωση έρχεται, όταν μπαίνει κάποιος που φαίνεται πολύ μυστήριος! Εκεί το μυαλό οργιάζει. Τα σενάρια, το ένα πιο εκφοβιστικό από το άλλο!
Όταν παραδίνομαι σε αυτές τις σκέψεις η αλήθεια είναι πως πανικοβάλλομαι.. Δεν το δείχνω φυσικά. Τρελή είμαι, να γίνω τροφή για τα θηρία; Απλά αναρωτιέμαι έντονα. Μόνο εγώ φοβάμαι τόσο πολύ; Μόνο τα δικά μου συναισθήματα αγγίζουν τον τρόμο; Οι άλλοι, τι νιώθουν; Μοιάζουν τόσο ψύχραιμοι. Δεν είναι όμως, το ξέρω..
Εκείνες οι στιγμές, είναι οι φοβερές στιγμές, που αισθάνομαι πως η ψυχή μου δεν ήταν ακόμη έτοιμη να αντιμετωπίσει τον κόσμο. Πως είναι ανώριμη και κάτι τόσο απλό, όπως μια διαδρομή με το λεωφορείο, δεν θα έπρεπε να με τρομάζει. Σαν περάσει όμως λίγο η ώρα και οι σκέψεις μου με σκεπάσουν σαν κουβέρτα, νιώθω ασφαλής. Ο αναγκαίος έλεγχος έχει ολοκληρωθεί και αφού δεν με απειλεί τίποτα πια μπορώ να ξεχαστώ λιγάκι. Να απορροφηθώ από την γλυκειά μουσική που διοχετεύουν τα ακουστικά στα αυτιά μου. Μου τα χάρισε το αγόρι μου, για να μην νιώθω μοναξιά όταν ταξιδεύω..
Τότε όλα ανατρέπονται. Εκεί που ήθελα να κατέβω, όσο το δυνατόν συντομότερα, εύχομαι η διαδρομή να μην τελειώσει. Εύχομαι, το μικρό αυτό ταξιδάκι να είχε άλλον προορισμό. Να υπήρχαν άλλες στάσεις αποβίβασης. Πιο ζεστές. Πολύχρωμες.. Κι για όσα φαίνονται έξω από το παράθυρο, εύχομαι να είναι ψεύτικα και να μην χρειαστεί να τα αντιμετωπίσω σε λίγο. Πλέον η εικόνα εκεί έξω είναι αυτό που με τρομάζει. Είναι η θλίψη που αναδύουν τα πρόσωπα. Η βιασύνη στην κίνηση τους. Το άδειο τους βλέμμα. Η άρνηση για ζωή. – “Με συνθλίβουν”.
Απορώ που είναι αυτή η ευτυχία του 21ο αιώνα που μας πλασάρανε; – “Μα για ποια ευτυχία μιλάμε; Για αυτήν που στο λεπτό καταρρίπτεται και γίνεται δάκρυ;”, έρχεται μια φωνή να συμπληρώσει.
– “21ος Αιώνας..”. Η τεχνολογία ακμάζει. Κατοικούμε σε ψηλά κτίρια. Έχουμε πολυτελή αυτοκίνητα. Πριν λίγο καιρό ακόμη, κάποιοι τολμούσαν να φορούν κοστούμια κι να πηγαίνουν στις δουλείες τους. Σκέτη ειρωνεία. Τι ωραία που περνούσαμε! Φαινομενικά, όλα ήταν τόσο όμορφα. Απλά γυρνούσες από την άλλη (γιατί είχες την πολυτέλεια) κι δεν έβλεπες..
– “Από την άλλη όμως είχε όπλα! Είχε βία στους δρόμους! Πόλεμο! Ναρκωτικά! Σεξουαλική κτηνωδία! Ανθρώπους που ψάχνουν στους κάδους τα δικά σου αποφάγια! Τα σχολεία ήταν κούφια κι έρημα, δίχως παιδεία! Ενώ η διαφθορά στη πολιτεία σου ρούφηξε το αίμα! Το χειρότερο, ποδοπατάς την γη που σε φιλοξενεί. Ξεχνάς ότι ο πλανήτης σου είναι ένα ζωντανό ον, ακριβώς όπως κι εσύ. Πώς θα σου φαινόταν, αν κάποιος ανέβαινε πάνω σου και σεργιάνιζε στο σώμα σου με τον πιο βάναυσο τρόπο; Σε γρατζουνούσε.. Σου τραβούσε τα μαλλιά.. Σου έβαζε φωτιά.. Έκοβε τα άκρα σου..”.
Δεν μπορώ να τα φορτώσω στον Θεό. Δεν μπορώ να τα φορτώσω στη μοίρα. Δεν θα την γλυτώσουν για άλλη μια φορά οι βασικοί ύποπτοι. Όχι.. Εμείς φταίμε. Εμείς χρησιμοποιούμε λάθος τα χέρια μας. Εμείς είμαστε αυτοί που λέμε άσχημα πράγματα με τα στόματα μας. Εμείς είμαστε αυτοί που το επέλεξαν. Αποκαλούμε την ζούγκλα πολιτισμό. Ίσως η εσωτερική μας παρακμή να τύφλωσε τα μάτια μας. Κάποια σοφή ψυχή στο παρελθόν, είπε πως όταν η θλίψη είναι υπερβολικά μεγάλη καταντά παράνοια. Ίσως αυτή η παράνοια να μας έχει τρελάνει. Ίσως εκεί να βρίσκεται το άγνωστο-γνωστό μικρόβιο της ματαιοδοξίας που μας τρώει.
– “21ος Αιώνας, λοιπόν..”. Η φαινομενική λάμψη είναι τα σύννεφα χρυσόσκονης, πάνω από τις πόλεις, που έχουν σκάσει και στάχτες πέφτουν τώρα σαν σάπιο χιόνι από τον ουρανό. Η πλύση εγκεφάλου ξέπλυνε τις αισθήσεις μας και μας πλάνεψε. Δεν ήρθε όμως ακόμη η ώρα της αλήθειας. Οι περισσότεροι ζητούνε πίσω το σύννεφο χρυσόσκονης, σχεδόν απεγνωσμένοι. Παρακαλούν να πάρουν πίσω την πλαστική τους ευτυχία, που όλον αυτόν τον καιρό τόσο πολύ τους έλειψε, κι έμειναν άγρυπνοι τα βράδια.. Απομονωμένοι από φίλους και συγγενείς. Θέλουν πίσω την χρυσόσκονη, αλλιώς μπορεί να γίνουν βίαιοι! Να πούνε ψέμματα ή να βάλουν τέλος στη ζωή τους.
– “Σύγχρονοι άνθρωποι..” Πάντα έτοιμοι να λυπηθούν. Να ευαισθητοποιηθούν από μια εικόνα, ένα συμβάν, μια δυσάρεστη κατάσταση -ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ- Τίποτα δεν είναι αρκετό να αλλάξει ριζικά το είναι μας. Να μας προκαλέσει δέος. Να αξίζει τον σεβασμό μας.
Άνθρωποι πιο αλαζονικοί από ποτέ, πατούν τώρα πάνω στη Γη. Άνθρωποι που δεν σταματούν μπροστά στο μεγαλείο της φύσης. Άνθρωποι που δεν σταματούν ούτε μπροστά στο μεγαλείο του Θεού.
Κάπου εδώ αρχίζω και νιώθω πως η αντιστροφή μέτρηση ξεκίνησε. Κι καθόλου παραδόξως, αυτή η σκέψη με ανακουφίζει. Με λυτρώνει. Είμαι πια έτοιμη να κατέβω από το λεωφορείο. Θα τα καταφέρω..
__________________________________________________________
Η Μαρία Κρητικού γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 88′ και παραμένει ακόμη στην όμορφη πόλη, μετά από ένα διάλειμμα επτά ετών στο Ανόβερο της Γερμανίας. Σπούδασε τουριστικά “κατά λάθος” και αφοσιώθηκε τα τελευταία χρόνια στη συγγραφή που ήταν πάντα η μεγάλη της αγάπη, παρακολουθώντας ταυτόχρονα σεμινάρια φιλοσοφίας και ψυχολογίας. Το 10′ αναρτήθηκε ποίημα της στην εκδήλωση “Έρως και ψυχή” του Δήμου Εύοσμου, ενώ το καλοκαίρι του 11′ κυκλοφόρησε η πρώτη της συλλογή διηγημάτων “ως άνθρωπος..” σε ηλεκτρονική μορφή από το www.booknights.gr. Τον Φεβρουάριο του ’12 δημοσιεύτηκε το διήγημα της “Το λεωφορείο του νου” στη ιστοσελίδα “ΟNE STORY”, ενώ η ίδια διατηρεί δικό της ιστολόγιο όπου μοιράζεται συχνά τις σκέψεις και τα κείμενα της. Τώρα ολοκληρώνει το πρώτο της μυθιστόρημα και ελπίζει σύντομα να κυκλοφορήσει. Λατρεύει επίσης τη φωτογραφία, τη ποίηση, τα δοκίμια και τη στιχουργική.
Links:
Βιβλίο “ως άνθρωπος..”: http://www.booknights.org/vmchk/Ελληνική-Λογοτεχνία/ως-άνθρωπος/flypage_books.tpl/
Προσωπικό ιστολόγιο: http://june-mariacretekou.blogspot.com/
